Amy

Ik ben een 19-jarig meisje. Ik ben een slachtoffer van seksueel kindermisbruik en kinderpornografie. Ik ben nog steeds aan het ontdekken op hoeveel vlakken het misbruik en de uitbuiting die ik onderging me kwaad heeft gedaan, mijn leven op het verkeerde spoor heeft gezet, de normale jeugd, tienerjaren en vroege volwassenheid heeft vernietigd die iedereen verdient.

Mijn oom begon me te misbruiken toen ik nog maar 4 jaar oud was. Hij gebruikte methodes waarvan ik nu weet dat veel misbruikers ze gebruiken om hun slachtoffers voor te bereiden op het misbruik en om het stil te houden: hij zei me dat ik speciaal was, dat hij van me hield en dat we onze eigen ‘speciale geheimen’ hadden. Omdat hij in de buurt van ons huis woonde, hadden mijn moeder en vader niets in de gaten als ik naar hem toe ging om tijd met hem door te brengen.

In het begin toonde hij me pornografische films waarna hij dingen met mij begon te doen. Ik herinner me dat hij zijn vinger in mijn vagina stak. Het deed veel pijn. Ik herinner me dat hij probeerde om seks te hebben met mij. Dit deed nog meer pijn. Ik herinner me dat ik hem gezegd heb dat het pijn deed. Ik herinner me dat ik gedurende een groot deel van de tijd dat ik bij hem was, geen kleren aanhad en dat hij mij soms lingerie deed aantrekken. En ik herinner me de foto's nog.

Na het misbruik ging hij steeds mijn favoriete snack met me kopen. Zelfs nu nog krijg ik, als ik die snack eet, gevoelens van paniek, schuld en vernedering. Het is alsof ik nooit kan ontsnappen aan wat mij is overkomen.

Destijds was ik verward. Ik wist dat het verkeerd was. Ik vond het niet leuk. Maar ik dacht ook dat het verkeerd was om iets slechts over mijn oom te vertellen, die zei dat hij van me hield en me dingen kocht die ik leuk vond. Hij liet me zelfs rijden op zijn motorfiets. Nu zal ik nooit meer op een motorfiets rijden. De herinneringen zijn te schokkerend.

Er is veel dat ik me niet meer herinner, maar nu niet kan vergeten, omdat de walgelijke beelden van wat hij me heeft aangedaan nog steeds op het internet staan. Ik heb lang geprobeerd om de verschrikkelijke herinneringen ergens in mijn hoofd weg te steken. Erover denken doet nog steeds heel veel pijn. Soms zit ik gewoon heel lang voor me uit te staren. Dan zit ik gevangen in gedachten over wat er gebeurd is en besteed ik geen aandacht meer aan mijn omgeving.

Elke dag leef ik in constante angst dat iemand mijn foto’s zal zien,  me zal herkennen en dat ik weer helemaal opnieuw zal worden vernederd. Het doet me pijn om te weten dat iemand naar de foto’s - naar mij – kijkt, toen ik nog maar een klein meisje was dat werd misbruikt voor de camera. Ik heb er dus niet voor gekozen om daar te zijn, maar nu ben ik voor altijd zichtbaar op foto's die mensen gebruiken om zieke dingen te doen. Ik wil dat het allemaal wordt uitgewist. Ik wil dat het allemaal stopt. Maar ik sta machteloos om het te stoppen net zoals ik niet in staat was om mijn oom te stoppen.

Toen voor het eerst aan het licht kwam wat mijn oom deed, ging ik in therapie en dacht ik dat ik erover aan het geraken was. Ik was heel erg mis. Ik begon pas volledig te begrijpen wat er met me is gebeurd  naarmate ik ouder werd. Mijn leven en mijn gevoelens zijn nog erger nu, omdat het misbruik nooit echt gestopt is en nooit echt zal stoppen.

Het is moeilijk te beschrijven hoe het voelt om te weten dat op eender welk moment, waar dan ook, iemand op zoek is naar foto's van mij, als klein meisje dat misbruikt wordt door mijn oom, en er een soort ziek genot van krijgt. Het is alsof ik telkens opnieuw en opnieuw en opnieuw word misbruikt.

Ik merk dat ik niet in staat ben om de eenvoudige dingen te doen waar andere tieners het gemakkelijk mee hebben. Ik heb geen rijbewijs. Elke keer als ik zeg dat ik het ga doen, doe ik het niet. Ik kan niet goed plannen. Mijn hoofd laat mij in de steek als ik denk aan vooruit gaan met mijn leven. Ik heb geprobeerd om een ​​baan te krijgen, maar ik blijf gewoon dingen vermijden. Vergeten is wat ik het best kan, want ik werd als klein meisje gedwongen om een ​​dubbel leven te leiden en te ‘vergeten’ wat er met me gebeurde. Voor ik het goed en wel besef, mis ik sollicitatiegesprekken of andere dingen die me aan een baan kunnen helpen.

Soms herinneren bepaalde zaken me aan het misbruik en besef ik het niet eens tot het te laat is. Ik was bijvoorbeeld gebuisd voor anatomie op de middelbare school. Ik kon gewoon niet denken over het lichaam als gevolg van wat er met mij is gebeurd. Hetzelfde gebeurde aan de universiteit. Ik ging naar een cursus psychologie waar we naar een video over kindermishandeling keken. Zonder zelfs maar te beseffen waarom, ging ik daarna niet meer naar de les. Ik was niet geslaagd in mijn eerste jaar aan de universiteit en keerde terug naar huis.

Het is gemakkelijk voor mij om mijn gevoelens uit te schakelen en dingen te vermijden die me ongemakkelijk maken. Ik weet niet wanneer ik klaar zal zijn om terug te gaan naar de universiteit, want ik heb enorme problemen met het vermijden van alles wat me ongemakkelijk maakt of me doet denken aan mijn misbruik.

Ik ben altijd bang als mensen naar me kijken alsof ze weten dat ik een slachtoffer ben van seksueel misbruik. Die foto’s van mij staan immers online. Ik ben bezorgd dat als mijn vrienden op het internet zitten, ze mijn foto’s gaan tegenkomen en dat vervult me met schaamte en verlegenheid.

Ik voel me vernederd en beschaamd omdat er foto's van mij zijn waarop ik verschrikkelijke dingen doe met mijn oom. Overal waar ik kom voel ik me beoordeeld. Ben ik het soort persoon die zoiets doet? Is er iets mis met me? Is er iets misselijkmakend en walgelijk aan wie ik ben?

Ik ben beschaamd om iemand te vertellen wat er met mij is gebeurd. Ik ben bang dat ze me zullen veroordelen en mij er de schuld voor zullen geven. Ik woon in een klein stadje en ik denk dat als één persoon het weet, iedereen het zal weten. Ik leef gewoon in angst voor de dag dat iemand die vreselijke foto's van mij ziet en het geheim over mij bekend zal zijn. Het is alsof mijn leven op pauze staat in afwachting van die dag en ik bevroren in de tijd zit te wachten. Ik weet dat die walgelijke foto's van mij vast zitten in de tijd en dat iedereen ze voor altijd kan zien.

Ik had een lange tijd vreselijke nachtmerries. Ik werd zwetend en huilend wakker en zocht troost bij mijn ouders. Nu heb ik nog altijd wel eens flashbacks. Dan spoken er herinneringen door mijn hoofd over de dingen die mijn oom me heeft aangedaan. Mijn hart gaat dan te keer, ik voel me zweterig, er doemt een nog sterker beeld op in mijn hoofd en tenslotte moet ik weg van waar ik op dat moment ben. Ik heb vaak de stem van mijn oom gehoord, die nog steeds met me praat en blijft herhalen "niet vertellen, niet vertellen, niet vertellen". Er aan denken en weten dat de foto's van dit alles nog steeds bestaan, maakt het alleen nog erger. Het is alsof ik niet kan ontsnappen aan het misbruik, nu niet, nooit.